به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، یک عضو انجمن علمی شنوایی شناسی گفت: تهیه سمعک یکی از مشکلات افراد نیازمند به این وسیله است بنابراین لازم است سمعک مانند هر پروتز دیگری تحت پوشش بیمه قرار گیرد. دکترخسرو گورابی اظهار کرد: سمعک در تمام دنیا گران است. در ایران سازمانهای مختلف خدماتی را برای تهیه سمعک ارائه می‌کنند ولی اقدامات انجام شده کافی نیست.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران در ادامه گفت: دسته‌ای از افراد کم شنوا به کاشت حلزون احتیاج دارند، هزینه انجام این عمل حدود ۳۰ میلیون است که سازمانهای مختلف خدماتی را در این جهت ارائه می دهند به عنوان نمونه هیات امنای ارزی به هزینه کاشت حلزون یارانه‌ای را اختصاص داده است به گونه‌ای که ۴ تا ۶ میلیون تومان را خانواده بیمار باید بپردازد با این حال برخی از خانواده‌ها توانایی پرداخت همین مقدار را نیز ندارند.
وی ادامه داد: پس از کاشتن حلزون نیاز به طی شدن پروسه‌هایی به منظور تقویت شنوایی است که در این جهت بیمار و خانواده او باید تحت آموزش قرار گیرند. این پروسه ممکن است به مدت سه سال و هفته‌ای سه جلسه به طول بیانجامد که این امر نیازمند صرف وقت و هزینه است. در این شرایط چون این خدمات زیر پوشش بیمه نیست برخی از خانواده‌ها در میانه‌های کار از پرداخت هزینه‌ها ناتوان می‌شوند و فرد ممکن است به شرایط مطلوب برای شنوایی دست پیدا نکند. اما در صورتی که این خدمات را به طور کامل دریافت کند می‌تواند در مهد کودک و مدارس افراد شنوا ثبت نام کند البته در این شرایط هم ارائه خدمات باید ادامه پیدا کند.
وی در ادامه گفت: کم شنوایی یک معلولیت پنهان است که در ظاهر کسی متوجه آن نمی‌شود. این در حالی است که کم شنوایی بسیار دست و پاگیر است و با هیچ معلولیت دیگری قابل مقایسه نیست چون این اختلال باعث ناتوانی فرد در برقراری ارتباط با دیگران می‌شود.
وی ادامه داد: در صورتی که اقدامات درمانی برای درمان کم شنوایی موثر واقع نشود نخستین مسئله مهم پذیرش این واقعیت از سوی خانواده فرد کم شنواست. معمولا خانواده‌ها پس از متوجه شدن دچار شدن فرزندشان به اختلال شنوایی، مشکلات عاطفی و روانی پیدا می‌کنند بنابراین باید خدمات مشاوره برای آنان در نظر گرفته شود.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران اضافه کرد: در خیلی از موارد والدین با شنیدن خبر مبتلا بودن فرزندشان به کم شنوایی دچار شوک می‌شوند که این حالت افسردگی و اضطراب را در پی دارد. برخی از آنان معمولا زمانی این مسئله را می‌پذیرند که زمان زبان آموزی فرزندانشان به پایان رسیده است و فرصت‌های لازم از دست رفته است. بنابراین شنوایی شناسی می‌تواند با مشاوره خانواده‌ها این زمان را کوتاه کنند.
وی با بیان اینکه خدمات ناشنوایان فقط محدود به آموزش دادن به آنها نیست بلکه شامل توانبخشی نیز می‌شود، گفت: خدمات جامع گفتار و زبان باید برای آنان در نظر گرفته شود بدین معنا که اقداماتی را در این جهت انجام دهیم که او را در تکلم زبان توانمند سازیم. بدین منظور در نخستین گام سیستم شنوایی او تقویت می‌شود و این افراد معمولا به ابزارهای شنوایی احتیاج پیدا می کنند.
گورابی ادامه داد: افرادی که کم شنوایی شدید دارند می‌توانند از باقیمانده شنوایی خود بیشترین استفاده را ببرند بنابراین اگر بتوانیم شنوایی فرد را حفظ کنیم امکانات ارائه خدمات خوبی به او وجود دارد. گورابی اضافه کرد: ناشنوا در مدارس نیاز به خدمات آموزشی دارد که سازمان آموزش و پرورش استثنایی این خدمات را ارائه می‌دهد.
وی با اشاره به شرکت افراد کم شنوا در کنکور اظهار کرد: این افراد در این مرحله نیز خدماتی را مانند در اختیار گرفتن رابط دریافت می‌کنند. دریافت این خدمات کافی نیست چرا که این افراد پس از قبولی در دانشگاه نیز نیاز به رابط دارند. در این جهت سازمان بهزیستی باید تلاش بیشتری به منظور تربیت رابط انجام دهد.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران با اشاره به سالمندان اظهار کرد: افراد پس از ۵۰ سالگی دچار مشکل کم شنوایی می‌شوند بنابراین خدمات توانبخشی نیاز پیدا می‌کنند بنابراین برنامه ریزی به منظور ارائه خدمات به آنان نیز لازم است. سازمانهای بیمه‌گر نمی‌توانند ابزارهای لازم را در اختیار سالمندان قرار دهند بنابراین آنها دچار مشکلاتی چون افسردگی می‌شوند، بنابراین به بیمه این گروه نیز باید توجه شود.
وی درباره آمار کم شنوایان و ناشنوایان در ایران اظهار کرد: متاسفانه در حوزه ناشنوایی آمار چندان قابل قبولی در دست نیست. با این حال طبق آمارهای موجود از هر هزار تولد در ایران حدود ۳ تا ۴ نفر به نوعی دچار معلولیت‌های شنوایی هستند. تعداد افراد کم شنوا نیز ۴۷۰ هزار نفر تا یک میلیون نفر ذکر شده است. نزدیک به هزار تا هزار و ۲۰۰ دانشجوی کم شنوا نیز در دانشگاه‌ها در حال تحصیل هستند.
دکتر گورابی در پاسخ به پرسش ایسنا در زمینه فرهنگ سازی درباره کم شنوایی در ایران گفت: زمانی استفاده از عینک به عنوان یک نقص محسوب می‌شد ولی اکنون اینگونه نیست و عینک زدن یک کار عادی محسوب می‌شود. اما سمعک وضعیتی مانند عینک پیدا نمی‌کند چون عینک فقط با قدرت بینایی ارتباط دارد ولی سمعک با شنوایی، گفتار و زبان مرتبط است. در واقع مردم فکر می‌کنند ارتباط با افرادی که از سمعک استفاده می‌کنند دشوار است. بنابراین افراد کم شنوا معمولا از پذیرش استفاده از سمعک طفره می‌روند.
دیدگاه‌ها