سالمندی مرحله‌ای از زندگی انسان است که معمولاً با کاهش توانایی‌های جسمی، ذهنی و اجتماعی همراه است و پس از دوران میانسالی آغاز می‌شود. تعریف دقیق سالمندی بر اساس سن ممکن است در فرهنگ‌ها و جوامع مختلف متفاوت باشد، اما معمولاً افراد بالای 60 یا 65 سال به عنوان سالمند شناخته می‌شوند.
سالمندی یک فرایند طبیعی است که تحت تأثیر عوامل ژنتیکی، محیطی، و سبک زندگی قرار می‌گیرد. از دیدگاه زیستی، سالمندی شامل تغییرات تدریجی در عملکرد اعضای بدن و سیستم‌های مختلف آن است. این تغییرات می‌تواند شامل کاهش قدرت عضلانی، کاهش تراکم استخوان‌ها، کاهش حافظه و سرعت واکنش‌های ذهنی باشد.
سالمندی از دیدگاه‌های مختلف:
از دیدگاه فیزیولوژیک: سالمندی به معنای تحلیل تدریجی سیستم‌های بدنی و کاهش قابلیت‌های جسمانی مانند کاهش بینایی، شنوایی، و کاهش عملکردهای فیزیکی است.
از دیدگاه روان‌شناختی: شامل تغییراتی در حافظه، شناخت، و توانایی‌های ذهنی است. همچنین، ممکن است احساس تنهایی، افسردگی یا اضطراب در این دوره بیشتر مشاهده شود.
از دیدگاه اجتماعی: سالمندی به معنای تغییر نقش‌ها و مسئولیت‌ها در جامعه و خانواده است. افراد ممکن است به دلیل بازنشستگی و کاهش فعالیت‌های اجتماعی، تغییراتی در ارتباطات و هویت اجتماعی خود تجربه کنند.
تقسیم‌بندی مراحل سالمندی:
سازمان بهداشت جهانی (WHO) سالمندی را به سه مرحله تقسیم می‌کند:
پیری جوان (60-74 سال)
پیری میانسال (75-89 سال)
پیری بسیار کهن (90 سال به بالا)
نکته مهم:
سالمندی به معنای ناتوانی یا بیماری نیست، و بسیاری از سالمندان می‌توانند زندگی فعال و سالمی داشته باشند. مراقبت‌های بهداشتی، سبک زندگی مناسب و حمایت اجتماعی می‌توانند نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی سالمندان ایفا کنند.
دیدگاه‌ها