روز جهانی شنواییشناس که در دهم اکتبر هر سال برگزار میشود، فرصتی مناسب برای افزایش آگاهی درباره اهمیت شنوایی و مشکلات ناشی از اختلالات شنوایی است. این روز به منظور ترویج اطلاعات در مورد پیشگیری، تشخیص و درمان مشکلات شنوایی و همچنین حمایت از افراد ناشنوا و کمشنوا ایجاد شده است.
رشته شنواییشناسی به مطالعه و بررسی سیستم شنوایی، اختلالات آن و راههای درمان و توانبخشی مربوط میشود. دانشجویان این رشته با اصول علمی و عملی در زمینه ارزیابی شنوایی، طراحی برنامههای توانبخشی و استفاده از فناوریهای کمکشنوایی آشنا میشوند.
در این روز، میتوانیم بر اهمیت شنوایی و تأثیر آن بر کیفیت زندگی افراد تأکید کنیم. همچنین میتوانیم به نقش شنواییشناسان در بهبود وضعیت شنوایی افراد و کمک به آنها در ارتباطات اجتماعی و آموزشی اشاره کنیم. با معرفی این رشته و اهمیت آن، میتوانیم به افراد ناشنوا انگیزه دهیم تا از خدمات شنواییشناسی بهرهمند شوند و در جامعه حضور فعالی داشته باشند
رشته شنواییشناسی به عنوان یک علم مستقل و تخصصی، قدمت چندان زیادی ندارد، اما ریشههای آن به قرنها پیش برمیگردد. در ادامه، تاریخچه مختصری از این رشته را بررسی میکنیم:
1. قرنهای اولیه: از زمانهای قدیم، انسانها به مشکلات شنوایی و روشهای درمان آن توجه داشتهاند. در متون تاریخی، اشارههایی به استفاده از روشهای مختلف برای تشخیص و درمان اختلالات شنوایی وجود دارد.
2. قرن نوزدهم: در این دوره، با پیشرفت علوم پزشکی و شناخت بهتر از آناتومی گوش و سیستم شنوایی، مطالعات بیشتری در زمینه شنوایی آغاز شد. پزشکان و محققان شروع به بررسی اختلالات شنوایی و تأثیر آن بر زندگی افراد کردند.
3. اوایل قرن بیستم: با ظهور تکنولوژیهای جدید مانند سمعک و تجهیزات شنوایی، علم شنواییشناسی به طور جدیتری مورد توجه قرار گرفت. در این زمان، نخستین تحقیقات علمی در زمینه شنوایی و اختلالات آن انجام شد.
4. دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰: با تأسیس دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی، رشته شنواییشناسی به عنوان یک رشته دانشگاهی مستقل شکل گرفت. در این زمان، برنامههای آموزشی برای تربیت شنواییشناسان آغاز شد و این رشته به طور رسمی در دانشگاهها تدریس گردید.
5. دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰: در این دوره، پیشرفتهای قابل توجهی در زمینه تشخیص و درمان اختلالات شنوایی صورت گرفت. همچنین، سازمانهای حرفهای برای حمایت از شنواییشناسان و ترویج استانداردهای حرفهای تأسیس شدند.
6. قرن بیست و یکم: امروزه، رشته شنواییشناسی به یکی از رشتههای مهم پزشکی و توانبخشی تبدیل شده است. با پیشرفت فناوریهای جدید و روشهای نوین درمانی، شنواییشناسان میتوانند به بهبود کیفیت زندگی افراد ناشنوا و کمشنوا کمک کنند.
به طور کلی، رشته شنواییشناسی از یک علم تجربی و غیررسمی به یک رشته علمی و حرفهای تبدیل شده است که هم اکنون در سطح جهانی شناخته شده و مورد احترام است.
شته شنواییشناسی و رشته گوش و حلق و بینی (ENT) هر دو به مسائل مربوط به شنوایی و سلامت گوش، حلق و بینی میپردازند، اما تفاوتهای مهمی در زمینههای تخصصی، رویکردها و وظایف دارند. در ادامه به این تفاوتها اشاره میکنم:
▎1. تعریف و تمرکز:
* شنواییشناسی: این رشته به بررسی شنوایی و اختلالات مربوط به آن میپردازد. شنواییشناسان در تشخیص، ارزیابی و درمان مشکلات شنوایی و تعادل تخصص دارند. آنها همچنین در زمینه تجویز سمعک و سایر تجهیزات شنوایی فعالیت میکنند.
* گوش و حلق و بینی (ENT): این رشته پزشکی به تشخیص و درمان بیماریها و اختلالات مربوط به گوش، حلق، بینی و ساختارهای مرتبط میپردازد. پزشکان ENT (متخصصان گوش و حلق و بینی) میتوانند جراحی انجام دهند و درمانهای دارویی برای بیماریهای مختلف تجویز کنند.
▎2. آموزش و تحصیلات:
* شنواییشناسی: شنواییشناسان معمولاً مدرک کارشناسی یا کارشناسی ارشد ویا دکترای تخصصی در رشته شنواییشناسی دارند که اخیرا پذیرش دانشجوی دکترای حرفهای هم در ایران مصوب شده و بزودی دانشجو می پذیرد. آنها آموزشهایی در زمینه ارزیابی شنوایی، توانبخشی شنوایی و تکنولوژیهای مربوطه دریافت میکنند.
* گوش و حلق و بینی (ENT): پزشکان ENT ابتدا باید مدرک پزشکی عمومی را کسب کنند و سپس دوره تخصصی در زمینه گوش و حلق و بینی را بگذرانند. این آموزش شامل جراحی، درمان بیماریها و استفاده از روشهای پزشکی برای حل مشکلات است.
▎3. روشهای درمان:
* شنواییشناسی: شنواییشناسان بیشتر بر روی ارزیابی شنوایی، توانبخشی شنوایی (مانند استفاده از سمعک) و مشاوره به بیماران تمرکز دارند.
* گوش و حلق و بینی (ENT): متخصصان ENT قادر به انجام جراحیهای مرتبط با گوش، حلق و بینی هستند، مانند جراحی گوش میانی، عمل سینوسها یا درمان مشکلات حنجره.
▎4. حوزههای کاری:
* شنواییشناسی: شنواییشناسان ممکن است در کلینیکهای شنوایی، مراکز توانبخشی، بیمارستانها یا مراکز آموزشی کار کنند.
* گوش و حلق و بینی (ENT): پزشکان ENT معمولاً در بیمارستانها، کلینیکهای خصوصی یا مراکز درمانی فعالیت میکنند و میتوانند به عنوان جراح نیز عمل کنند.
▎نتیجهگیری:
به طور کلی، شنواییشناسی بیشتر بر روی ارزیابی و توانبخشی شنوایی تمرکز دارد، در حالی که رشته گوش و حلق و بینی به تشخیص و درمان بیماریها با رویکرد پزشکی و جراحی پرداخته و شامل طیف وسیعتری از مسائل سلامتی است.
دیدگاهها